ભાઈબંધી… ભાઈ ભાઈ!

૧૯૯૯ની સાલમાં ડિપ્લોમા ઇન ફેબીકેશન ટેક્નોલોજી, બી.પી.ટી.આઈ. ભાવનગર ખાતે એડમિશન લીધું. ત્યારથી ભાઈબંધી, દોસ્તી, મિત્રતા, યારાના, ફ્રેન્ડ્શિપ જેવા કંઈ કેટલાયે નામ ધરાવતો એક મજબૂત સંબંધ કેટલાક ખાસ લોકો સાથે શરૂ થયો અને એ આજ સુધી અંકબંધ છે.

મારા સ્કુલના, શહેરના, બન્ને કોલેજના, નોકરી દરમ્યાન અને બાળપણના મિત્રો વિષે લખવું છે, કંઈક વ્યક્ત કરવું છે પણ એ ફરી ક્યારેક. આ વખતે વાત મારી બરોડા અને સુરતની મુલાકાતની.

“કેતન મુનશી વાર્તા સ્પર્ધા ૧૦”માં પ્રોત્સાહન ઈનામ (એનો કેફ હજુયે છે હોં!) મળ્યું એટલે તેના પારિતોષીક વિતરણ સમારોહમાં (૨૨ એપ્રિલ) હાજરી આપવા હું દિલ્હીથી અમદાવાદ જવા રવાના થયો. રવિવારે કાર્યક્રમ હતો અને શનિવારે સવારે હું અમદાવાદ પહોંચી જવાનો હતો. હવે માણો મારી એ બે દિવસની વાતો.

****

“ક્યાં છો?” દર્શન ઉવાચ ડાયરેક્ટ વિધાઉટ એની ફોર્માલીટી.

“દર્શન હજી હું અમદાવાદ છું. બરોડા કલાક પછી નીકળીશ. એક –ડોઢ વાગ્યે પહોંચીશ. પણ મન્નુએ કહ્યું છે  એટલે આ વખતે બરોડા જ મળીએ. એ કદાચ ચાર વાગ્યે ઓફીસેથી ફ્રી થશે. ત્યા સુધી હું બરોડામાં આંટા ફેરા કરીશ.”

“અલા…તું એના પર ખોટો ભરોસો મુકે છે. તુ આઈજા આણંદ.. તને રવિવારની સવારની ટ્રેઈનમાં બેસાડવાની જવાબદારી મારી.”

“એના કરતાં તું આવી જા બરોડા તો મજા આવશે.”

“ભઈ હું તો આઈ જ જવાનો. તું આવે છે તો મળીશું જ. સુરત આવવાનો મન્નુ?”

“ખબર નહી?”

સરકાસ્ટીક હાસ્ય સાથે દર્શન “અલા, જો જે!”

ફોન પત્યો અને હું અમદાવાદ – બરોડા વોલ્વોમાં ચડ્યો. વચ્ચે અમારા ખાસ મિત્ર મનોજના બે કોલ આવ્યા જે મારાથી મિસ્ડ થયા.

“અલા ક્યાં છે?” મન્નુ અલ્સો વિધાઉટ એની ફોર્માલીટી.

“બસમાં.. એક – ડોઢ જેવું થશે.”

“તો હું યે ફ્રી થઈ જઈશ. બસ સ્ટેન્ડ પર પહોંચીને કોલ કર.”

અને મેં પણ તેને ફોર્માલીટી કરી નહીં કે તારી ઓફીસનું શું?

લેટેસ્ટ ઇતિહાસમાં પહેલીવાર મન્નુ સમયસર મને લેવા બસ સ્ટેન્ડ પર આવી ગયો. સદનસીબે અમને બધાં નમૂનાઓને ભગવાને પત્નિ બહુ સારી આપી છે. અહીંયા મન્નુના નસીબ પણ ઘણા સારા છે.

શિવાની મનોજ ભટ્ટે મસ્ત જમવાનું બનાવ્યું હતું. માંડ એક – બે વાર મળ્યા હોવા છતાં એકદમ સહજ વાતાવરણ અને વાતો. ખાસ તો મનોજની ક્યુટ ક્યુટ દીકરી માહી સાથે મસ્તી કરવાની બહુ મજા પડી. ખૂબ બધી વાતોના ગપાટા અને થોડું કામકાજ પતાવી મનોજ મને એક મોલ પર મૂકવા આવ્યો જ્યાં મારે થોડું કામ હતું.

આ મોલ પર ‘ડોટ ટાઇમ’ પર દર્શન સ-પરિવાર આવી ગયો. દર્શન – અંજલી – યથાર્થ સાથે તો પહેલાં પણ ક્વાલીટી ટાઈમ પસાર કર્યો છે અને અમે સાથે ફર્યા પણ છીએ. પણ આ વખતે તો ખૂબ મજા પડી. ગેમઝોનમાં યથાર્થની સાથે સાથે અમારી અંદર રહેલું બાળક બહાર આવ્યું. ખૂબ બધી ગેમ્સ રમ્યાં. ખૂબ જલસો કર્યો. મારા મિસકોમ્યુનિકેશનના લીધે મનોજ મોલ પર ન આવી શક્યો. પણ ફરી એકવાર મનોજના ઘરે મેં અને દર્શને ધામા નાખ્યા. મનોજના ઘેર જ જમ્યા. સોસાયટીમાં વોક કરવા નીકળ્યા ત્યારે એ જ ડીપ્લોમા સમયના મિત્રો મારી સાથે વાત કરતાં હતાં. હજું પણ મારા માટે દર્શન-મનોજ એવાં જ છે જેવા તેઓ ૧૯૯૯માં હતાં.

રાત્રે બાર વાગ્યે મનોજ સાથે ચેસ રમ્યો અને તેને જીતવા દીધો. (:P 😛 :P) ચેસ રમ્યા બાદ તેણે મારી બન્ને વાર્તા વાચવાનું સાહસ કર્યું અને સફળ પણ રહ્યો. એટલું જ નહીં પણ મારી સાયન્સ ફિક્શન વાર્તા ‘રોમાંચક સફર’ બાબતે ક્રીએટીવ ચર્ચા પણ વિગતવાર થઈ. સવારે વહેલો ઊઠી મને સ્ટેશને મૂકી ગયો.

રવિવારનો કાર્યક્રમ પતે એટલે મારે તુરંત બરોડા આવી જવું અને ફરીથી એકવાર મળવું એવી સલાહ દર્શન અને મનોજ બન્નેએ આપી.

પરંતુ સુરત ખાતે કાર્યક્રમ પત્યા બાદ મેં મારા પાંચ સુરતી મિત્રોને (એ જ ફેબ્રીકેશનવાળા જ હોં!) વ્હોટ્સએપમાં મેસેજ કર્યો. જેમાં અમારા મિત્ર ભોગીલાલ અને કેબી છટકી ગયા. પણ જાંબાઝ મિત્ર બાપુ ગોપીપુરાની સાંકડી ગલીઓમાં મને શોધતાં “આવી પુગ્યા!” ધવલ-રજની પહેલેથી જ સુરત રેલવે સ્ટેશન પર પહોંચી ગયેલા.

હું તો ખાસ આવેલો “મહેમાન” હોઉં કોઈએ બરોડા કે સુરતમાં મને ખર્ચ કરવા જ ના દીધો. (અગલે જનમ મોહે ગોપાલ હી કીજીયો…પ્રભુ! આવા દોસ્ત સહુને મળે. 😛 :P) સુરત સ્ટેશન પરના રેસ્ટોરન્ટમાં અમે કોલ્ડ કોકોનો સ્વાદ લેતાં લેતાં નોકરી અને કોલેજની અલક મલકની વાતો કરી. મસ્તી મજાકમાં એક કલાક ક્યાં વીતી ગયો ખબર જ ના પડી. મારી ટ્રેન ઊપડી ત્યાં સુધી મિત્રો પ્લેટફોર્મ પર જ રહ્યાં.

બરોડાં સાડા સાતે પહોંચ્યો અને ફરી દર્શન અને મનોજને ફોન કર્યો. દર્શનના વિચાર મુજબ મનોજ પોતાના ઓલ્ડ ફોર્મમાં આવી ગયો હતો એટલે સ્ટેશને ના આવ્યો. (:P :P// I knw I knw… just jookkkiing mannu!) દર્શન ફરી એકવાર કારેલીબાગથી સ્પેશ્યલ સ્ટેશન પર આવ્યો મળવા. ખાસ તો એ મારા માટે જ બરોડા રોકાયો હતો. મને મળ્યા બાદ આણંદ જવાનો હતો. ફરી એક વાર અડધી પોણી કલાક મેં અને દર્શને ક્રીએટીવ (!) ગપ્પા માર્યા. આ બન્ને દિવસ મારી જિંદગીના પુસ્તકમાં પોતાના અક્ષરો કોતરી ગયા.

કદાચ, આ પોસ્ટમાં તમારા માટે કોઈ “wow” મુમેન્ટ્સ કે વાતો નહીં હોય પણ હા, દરેક વ્યક્તિ કે જેની પાસે સારા મિત્રો છે (જેને તે હજુ પેટ નેમથી, ગાળથી, હકથી બોલાવે કે મળતો હોય) તેને આ વાતો જરુર કનેક્ટ કરશે અને પોતાના સંસ્મરણો તાજા કરશે.

જેને નથી મળ્યો એ મિત્રો ગુસ્સે ન થતાં. તમને મળીશ ત્યારે તમારું પણ આવું “ઢસડી મારીશ”. (:P 😛 :P). છેલ્લે મિત્રોને થેંક્યુ નથી કહેતો. જરૂર જ નથી સાલાઓને! 😛 😛 😛